چکیده :
ترجمه ماشینی :
هدف این پایان نامه بررسی ارتباط بین عشق و دانش شخصی و آنچه که زندگی و تعالیم عیسی در مورد رابطه بین آنها آشکار می کند، است.
من می خواهم آن شکلی از عشق یا مراقبت را که روابط را شخصی می کند از آن اشکالی مانند خیرخواهی یا شفقت که در آن نگرانی غیرشخصی است، متمایز کنم.
معمولاً در فرهنگ معاصر غرب تصور می شود که استقلال لازم برای عاملیت اخلاقی بالغ یا برای تحقق هویت شخصی منحصر به فرد خود با تأثیر افراد دیگر کاهش می یابد.
در مقابل، من استدلال می‌کنم که تصویر رابطه‌ای از عشق یا آگاپه در عهد جدید، مفهومی از هویت شخصی ارائه می‌کند که در آن استقلال در روابط شخصی و صمیمی با خدا و دیگران یافت می‌شود.
هویت ما در نهایت شخصی است، یعنی ما کاملاً آن چیزی نیستیم که هستیم جدای از اینکه در روابط با دیگران شخصی هستیم.
بررسی تازه تصویر عهد جدید از عشق، تصویری از خود را به‌عنوان شخصی نشان می‌دهد که در آن ظرفیت‌های ضروری برای شخصیت، مانند خودمختاری، از طریق همذات‌پنداری با خدا کاهش نمی‌یابد، بلکه به‌طور کامل تحقق می‌یابد.
من استدلال می‌کنم که این شناسایی مستلزم شکلی شخصی از مراقبت است، شکلی که کاملاً صمیمی است، که وقتی متقابل شکلی شخصی از دانستن را تشکیل می‌دهد.
این دانش شخصی توسط الگوی خاصی از تعامل بین افراد تشکیل می شود
و بیش از درک عقلی از قضایایی است که در مورد شخص دیگری صادق است.
من استدلال می‌کنم که مشارکت مستقیم عهد جدید به‌عنوان بخشی از یک پروژه فلسفی، تا حدی موجه است، زیرا توصیف مناسب خصوصیات اخلاقی این عشق مستلزم یک روایت است.
فقط یک داستان یا نمونه می تواند ویژگی های ارادی، خواستنی و عاطفی این عشق و همچنین شخصیت رابطه ای آن را به طور عمیق به تصویر بکشد.
علاوه بر این، من استدلال می‌کنم که شادی یک جزء ضروری احساسی و خواستنی این عشق است و برای شناخت صمیمی و شخصی لازم است.
من استدلال می کنم که این نوع شناخت شخصی قادر است به مشکل وجودی معنا بپردازد.
با این حساب، گرسنگی انسان برای معنا یا اهمیت، آن چیزی است که ارضای خود را نه در دانش نظری یا توضیحی، بلکه در تعامل شخصی و صمیمی با خدا و از طریق خدا با دیگران می‌یابد.
the aim of this dissertation is to explore the connection between love and personal knowledge and what jesus' life and teaching reveal about the relationship between these.
i want to distinguish that form of love or caring that makes relationships personal from those forms, like benevolence or compassion, where the concern is impersonal.
it is commonly thought in contemporary western culture that the autonomy necessary for mature moral agency or for the realization of one's unique personal identity is diminished by the influence of other persons.
in contrast, i argue that the relational image of love, or agape, in the new testament presents a conception of personal identity in which autonomy is found in and through intimate, personal relationships with god and others.
our identity is ultimately personal, that is, we are not fully who we are apart from being in relationships with others that are personal.
a fresh examination of the new testament image of love reveals a portrait of the self as one in which the capacities essential for personhood such as autonomy are not diminished through identification with god but instead are most fully realized.
i argue that this identification involves a personal form of caring, one that is distinctly intimate, that when mutual constitutes a personal form of knowing.
this personal knowledge is constituted by a particular pattern of engagement between persons
and is more than the intellectual apprehension of propositions that are true about another person.
i argue that directly engaging the new testament as a part of a philosophical project is justified, in part, because adequately describing the moral character of this love requires a narrative.
only a story or exemplar can image in depth the volitional, desiderative, and emotional qualities of this love as well as its relational character.
moreover, i argue that joy is an essential emotional and desiderative component of this love and is necessary for intimate, personal knowing.
i argue that this kind of personal knowing is capable of addressing the existential problem of meaning.
on this account the human hunger for meaning, or significance, is one that finds its satisfaction not in theoretical or explanatory knowledge but in intimate, personal engagement with god and, through god, with others.